NOCLEGI
ROZKŁADY
Ostatnie zdanie część X
Nieuporządkowane strzępki opowieści pozostawały nieodnalezione. Teraz, kiedy Blake zaczynała rozumieć, że utknęła w historii jak z dobrego filmu science-fiction, czytanie ich nie było zresztą konieczne; Harpo próbowała dzięki nim zataić część prawdy przed dziewczyną, a skoro obie znalazły się za sekretnymi drzwiami, nie było to już konieczne…
REKLAMA
Poprzednia część „Ostatniego zdania”
Uczucia Blake można by przyrównać do chaotycznego wykresu; w jednej sekundzie potrafiła odczuwać ogromny lęk, by chwilę później mogło ją opanować niejasne zafascynowanie. W jej życiu w końcu zaczęło dziać się coś niesamowitego, co pozwoliło siedemnastolatce zapomnieć o przykrej rutynie i patologicznym relacjom, które tworzyła z rodziną. Przypadek (choć Harpo nazywała to inaczej) sprawił, że nareszcie mogła zobaczyć w sobie kogoś niezwykłego, wciągniętego w wir zdarzeń niespodziewanych. Świat, który znała do tej pory pozostał poza domostwem napotkanej czarownicy. Czuła, że bierze udział w przygodzie, której się nie spodziewała, lecz o której podświadomie marzyła od dziecka. Nareszcie poczuła, że stanowi element znacznie większej i misternej całości.
Widząc zmieszanie i trwogę Harpo, dziewczyna przerwała milczenie. Nie zamierzasz zrobić mi krzywdy, prawda? Starsza pokręciła przecząco głową. Jaki masz plan na wielką odbudowę świata… czy cokolwiek innego zamierzasz…? Harpo odparła jakby w zadumie, Nie chcę niczego odbudowywać, tylko wynieść się stąd. Obie jesteśmy niewolnicami tego, co zaszło. Blake zakręciła na palcu kosmyk włosów, który umknął gumce. A co, twoim zdaniem, zaszło?
Zanim rozpętało się całe to nierzeczywiste piekło, Harpo, naglona pomysłami, które mąciły jej spokój, postanowiła zacząć pisać. Od maleńkości chwytała za długopis, lecz nikt nigdy nie docenił jej zainteresowania. Rodzice byli wiecznie pochłonięci innymi aktywnościami; prowadzili wziętą firmę zajmującą się sprzedażą urządzeń elektronicznych i osiągali wybitne sukcesy w tej dziedzinie. Wiecznie pochłaniała ich nauka i najrozmaitsze wzory; uważali, że tylko za ich pomocą można zdefiniować świat i nadać mu odpowiedni tor, a wszystko, co nie ma związku z liczbami, było dla nich wyłącznie stratą czasu. Matematyka była dla nich źródeł nieskończoności i nieograniczonych szans. Harpo różniła się od nich pod tym względem znacząco, lecz, spodziewając się ich potencjalnej reakcji, nigdy nie wyznała przed nimi, jak naprawdę się czuje, kiedy mama zawoziła ją na dodatkowe zajęcia z fizyki albo jak zabraniała jej spotykać z koleżankami, które według jej opinii były zbyt niewykształcone i mogłyby mieć negatywny wpływ na życie małej Harpo.
Pewnego wieczoru wróciłam zmęczona po pracy. Byłam wycieńczona i czułam, że na pewno tam nie wrócę. Nikt mnie nie rozumiał, a zresztą… Nie chciałam być zrozumiana. Codziennie prześladowała mnie wizja napisania czegoś; pragnęłam opowieści, w jakiej się schowam. Każdego dnia myślałam o odtrąconej i samotnej dziewczynie, z którą mogłabym się utożsamić. Z czasem okazało się, że ma rude włosy i mieszka z alkoholikami. Zlałam się z nią. Rzuciłam pracę, zrezygnowałam z życia. Zamiast tego pisałam, wciąż tylko pisałam. Którejś nocy po prostu zasnęłam nad papierami. I oto jesteśmy tu, gdzie jesteśmy…
Blake starała się nadążać za potokiem słów. Więc kim jestem? Co jest prawdziwe, a co nie? Harpo odparła, Nie wiem. Nie wiem, jakim cudem przeniosłam się do świata, jaki sama stworzyłam. Dziewczyna nawiązała do ich wcześniejszej rozmowy. Więc to ty jesteś winna temu, co przeżywam? Powinnam cię rozszarpać… Czy miałaś ciarki podczas zapisywania mojego koślawego dzieciństwa? Czy to wszystko sprawiało ci wielką przyjemność, widzieć, jak ktoś na każdym kroku upada, a potem jest kopany przez tych, którzy powinni być jego najbliższymi? Kobieta potarła dłonią czoło. Bohaterowie literaccy są na chwile i stanowią nasze odbicie. Istnieć miałaś tylko na papierze i tylko dla mnie...
Autorka: Zuzanna Menard
Uczucia Blake można by przyrównać do chaotycznego wykresu; w jednej sekundzie potrafiła odczuwać ogromny lęk, by chwilę później mogło ją opanować niejasne zafascynowanie. W jej życiu w końcu zaczęło dziać się coś niesamowitego, co pozwoliło siedemnastolatce zapomnieć o przykrej rutynie i patologicznym relacjom, które tworzyła z rodziną. Przypadek (choć Harpo nazywała to inaczej) sprawił, że nareszcie mogła zobaczyć w sobie kogoś niezwykłego, wciągniętego w wir zdarzeń niespodziewanych. Świat, który znała do tej pory pozostał poza domostwem napotkanej czarownicy. Czuła, że bierze udział w przygodzie, której się nie spodziewała, lecz o której podświadomie marzyła od dziecka. Nareszcie poczuła, że stanowi element znacznie większej i misternej całości.
Widząc zmieszanie i trwogę Harpo, dziewczyna przerwała milczenie. Nie zamierzasz zrobić mi krzywdy, prawda? Starsza pokręciła przecząco głową. Jaki masz plan na wielką odbudowę świata… czy cokolwiek innego zamierzasz…? Harpo odparła jakby w zadumie, Nie chcę niczego odbudowywać, tylko wynieść się stąd. Obie jesteśmy niewolnicami tego, co zaszło. Blake zakręciła na palcu kosmyk włosów, który umknął gumce. A co, twoim zdaniem, zaszło?
Zanim rozpętało się całe to nierzeczywiste piekło, Harpo, naglona pomysłami, które mąciły jej spokój, postanowiła zacząć pisać. Od maleńkości chwytała za długopis, lecz nikt nigdy nie docenił jej zainteresowania. Rodzice byli wiecznie pochłonięci innymi aktywnościami; prowadzili wziętą firmę zajmującą się sprzedażą urządzeń elektronicznych i osiągali wybitne sukcesy w tej dziedzinie. Wiecznie pochłaniała ich nauka i najrozmaitsze wzory; uważali, że tylko za ich pomocą można zdefiniować świat i nadać mu odpowiedni tor, a wszystko, co nie ma związku z liczbami, było dla nich wyłącznie stratą czasu. Matematyka była dla nich źródeł nieskończoności i nieograniczonych szans. Harpo różniła się od nich pod tym względem znacząco, lecz, spodziewając się ich potencjalnej reakcji, nigdy nie wyznała przed nimi, jak naprawdę się czuje, kiedy mama zawoziła ją na dodatkowe zajęcia z fizyki albo jak zabraniała jej spotykać z koleżankami, które według jej opinii były zbyt niewykształcone i mogłyby mieć negatywny wpływ na życie małej Harpo.
Pewnego wieczoru wróciłam zmęczona po pracy. Byłam wycieńczona i czułam, że na pewno tam nie wrócę. Nikt mnie nie rozumiał, a zresztą… Nie chciałam być zrozumiana. Codziennie prześladowała mnie wizja napisania czegoś; pragnęłam opowieści, w jakiej się schowam. Każdego dnia myślałam o odtrąconej i samotnej dziewczynie, z którą mogłabym się utożsamić. Z czasem okazało się, że ma rude włosy i mieszka z alkoholikami. Zlałam się z nią. Rzuciłam pracę, zrezygnowałam z życia. Zamiast tego pisałam, wciąż tylko pisałam. Którejś nocy po prostu zasnęłam nad papierami. I oto jesteśmy tu, gdzie jesteśmy…
Blake starała się nadążać za potokiem słów. Więc kim jestem? Co jest prawdziwe, a co nie? Harpo odparła, Nie wiem. Nie wiem, jakim cudem przeniosłam się do świata, jaki sama stworzyłam. Dziewczyna nawiązała do ich wcześniejszej rozmowy. Więc to ty jesteś winna temu, co przeżywam? Powinnam cię rozszarpać… Czy miałaś ciarki podczas zapisywania mojego koślawego dzieciństwa? Czy to wszystko sprawiało ci wielką przyjemność, widzieć, jak ktoś na każdym kroku upada, a potem jest kopany przez tych, którzy powinni być jego najbliższymi? Kobieta potarła dłonią czoło. Bohaterowie literaccy są na chwile i stanowią nasze odbicie. Istnieć miałaś tylko na papierze i tylko dla mnie...
Autorka: Zuzanna Menard
PRZECZYTAJ JESZCZE
